Σε μια περίοδο όπου με το πρόσχημα της υπέρβασης της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό την αιγίδα της Ε.Ε. και τις κατευθύνσεις του Δ.Ν.Τ. αίρει δικαιώματα και διεκδικήσεις δεκαετιών του λαικού κινήματος, συνεχή μέτρα πλήττουν την ελληνική κοινωνία συνθέτοντας ένα δυσβάσταχτο τοπίο για εργαζόμενους και νεολαία. Παράλληλα με το εργατικό κίνημα, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη επίθεση που έχει δεχτεί το πανεπιστήμιο, αλλά και το σύνολο της εκπαίδευσης μεταπολιτευτικά. Η επίθεση αυτή που ετοιμάζει από την αρχή της χρονιάς το Υπουργείο Παιδείας, έρχεται να καταργήσει κεκτημένα που με αγώνες έχει κερδίσει το φοιτητικό κίνημα δεκαετίες και προβλέπει τα εξής:
Κατάργηση της έννοιας του πτυχίου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, δηλαδή ως εκείνο τον τίτλο που κατοχύρωνε κοινά επαγγελματικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας για όλους τους αποφοίτους ενός τμήματος.Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η δημιουργία του ατομικού φακελου προσόντων, δηλαδή ενός ατομικού δελτίου στο οποίο θα περιγράφονται τα διάφορα προσόντα ενός αποφοίτου(ξένες γλώσσες, πιστοποιήσεις, σεμινάρια,πιστωτικές μονάδες από τα πανεπιστημιακά μαθήματα αλλά και από μαθήματα ιδιωτικών μορφών εκπαίδευσης), διαλύοντας κάθε συλλογική κατοχύρωση και την ύπαρξη του πτυχίου ως τη μοναδική προυπόθεση για εργασία με επαγγελματικα δικαιώματα.
Την πλήρη εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών, μέσα από την δυσχέρανση των όρων σπουδών και της φοιτητικής καθημερινότητας. Μέτρα όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι παρουσίες, οι υποχρεωτικές εργασίες, οι αλυσίδες μαθημάτων και τα προαπαιτούμενα(που στο ΠΑ.ΠΕΙ. ήδη σε 2 από τα 9 τμήματα εφαρμόζεται με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ), καταργούν την έννοια της ελεύθερης ακαδημαικής διάλεξης και δυσχαιρένουν τους όρους φοίτησης. Επιπλέον, προβλέπεται η βαθμιαία κατάργηση των εξεταστικών, με την συνέχεια των σπουδών στο επόμενο έτος να εξαρτάται από την ατομική κάρτα που δημιουργείται για κάθε φοιτητή, και στην οποία θα συγκεντρώνει μονάδες από παρακολουθήσεις, εργασίες κτλ, ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει τις σπουδές του στο επόμενο έτος. Το πανεπιστήμιο δηλαδή παίρνει τη μορφή σχολείου, θέλοντας να διαμορφώσει έναν φοιτητή-στρατιωτάκι, πλήρως εντατικοποιημένου, αποκομμένου από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης, χωρίς ελεύθερο χρόνο και παραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων.
Την συνεχή αυταρχικοποίηση του θεσμικού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.Η κατάργηση των οργάνων συνδιοίκησης αφαιρεί το δικαίωμα συμμετοχής των φοιτητών σε αυτά (Δ.Σ. , Σύγκλητοι, Τμηματικές Συνελεύσεις) συνεπώς και την προσπάθεια συλλογικής διεκδίκησης των αιτημάτων τους. Κερασάκι στην τούρτα, αποτελούν οι διατάξεις για το Άσυλο. Το Άσυλο, δεν είναι μόνο ακαδημαικό, δηλαδή για την ελεύθερη διεξαγωγή της ακαδημαικής λειτουργίας, αλλά έχει χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, καθώς αποτελεί χώρο ιδεολογικοπολιτικών διεργασιών και κοιτίδα νεολαιίστικων και ευρύτερων λαικών αγώνων. Συνέπεια όλων αυτών είναι η δημιουργία ενός φοιτητικού σώματος πειθαρχημένου και εντατικοποιημένου, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης και κινητοποίησης.
Κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εντείνεται η ιδιωτικοοικονομική και ανταποδοτική λειτουργία.Με εισαγωγή manager στη διοίκηση των ιδρυμάτων που θα αποφασίζει ποια μαθήματα και ποιες έδρες θα υπάρχουν και θα διδάσκονται. Το πέρασμα της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από το κράτος και το υπουργείο στις περιφέρειες, σημαίνει και την αυτόματη μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση και άρα την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η σύνδεση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων με την εξωτερική αξιολόγηση αυτών, θα έχει ως αποτέλεσμα την αναζήτηση ιδιωτικών χορηγιών, με αντάλλαγμα τη μετατροπή της έρευνας από βασική σε εφρμοσμένη και των προγραμμάτων σπουδών σε εξειδικευμένα, χωρί ίχνος κοινωνικού χαρακτήρα, πάντα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Τέλος αυτή η συνθήκη ασφυκτικής υποχρηματοδότησης που έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας με αποτέλεσμα μέχρι και την αναστολή λειτουργίας κάποιων ιδρυμάτων ( ΤΕΙΠειραιά, Αρχιτεκτονική),δημιουργεί ένα παρόν και μέλλον με λιγότερα συγγράμματα,λιγότερες δωρεάν παροχές ( σίτιση ,στέγαση, βιβλιοθήκες), που τελικά θα οδηγήσουν και στην εισαγωγή διδάκτρων, αμφισβητώντας εν τέλει τον ίδιο τον δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Είναι σαφές ότι μόνο υπό την πίεση ενός μαζικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, θα καταφέρουμε να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας.Ένα φοιτητικό κίνημα που δεν πρέπει να είναι μόνο του.Παλέυουμε για ένα πανεκεπαιδευτικό κίνημα, που ''αγκαλιάζει΄΄ μαθητές και φοιτητές, που έχει συγκεκριμένο στόχο: μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση στις ανάγκες της θιγόμενης πλειοψηφίας. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, και πρέπει απέναντι στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε, να δώσουμε μια αντίστοιχη απάντηση. Το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, αποτελεί μονόδρομο. Τη στιγμή που οι συλλογικές διαδικασίες βρίσκονται στο στόχαστρο η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις κρίνεται απαραίτητη. Την ώρα που η βία και η τρομοκρατία στο πεδίο του δρόμου προσπαθεί να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι απολύτως κρίσιμη. Και τέλος, η αγωνιστική απόφαση για κατάληψη, το αποτελεσματικότερο μέσο πάλης που διαχρονικά υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα, είναι αυτονόητη και επιτακτική.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει και ο δικός μας φοιτητικός σύλλογος που τόσα χρόνια έχει καταδικαστεί στην αδράνεια, κυρίως με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που δεν μπαινουν στις γενικές συνελεύσεις αλλά και του ΜΑΣ που επίσης δεν συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και περιχαρακώνει το σύλλογο με Επιτροπές Αγωνα, να θυμηθεί μέρες του κινήματος του 2006 και του 2007 που υπήρχαν μαζικές γενικές συνελεύσεις που παίρνονταν αγωνιστικές αποφάσεις κατάληψης στο ΠΑ.ΠΕΙ. Αποτελεσματική απάντηση τη στιγμή της άνευ προηγουμένου επίθεσης που δεχόμαστε, μπορεί να υπάρξει μόνο εάν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι η υπεράσπιση των υλικών μας συμφερόντων περνά μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Άλλωστε ο αγώνας που δίνουμε διαπερνάτε από ένα απλό και αυτονόητο αίτημα: τηδιεκδίκηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας.
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
ΝΟΜΟΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ....
Κατάργηση της έννοιας του πτυχίου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, δηλαδή ως εκείνο τον τίτλο που κατοχύρωνε κοινά επαγγελματικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας για όλους τους αποφοίτους ενός τμήματος.Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η δημιουργία του ατομικού φακελου προσόντων, δηλαδή ενός ατομικού δελτίου στο οποίο θα περιγράφονται τα διάφορα προσόντα ενός αποφοίτου(ξένες γλώσσες, πιστοποιήσεις, σεμινάρια,πιστωτικές μονάδες από τα πανεπιστημιακά μαθήματα αλλά και από μαθήματα ιδιωτικών μορφών εκπαίδευσης), διαλύοντας κάθε συλλογική κατοχύρωση και την ύπαρξη του πτυχίου ως τη μοναδική προυπόθεση για εργασία με επαγγελματικα δικαιώματα.
Την πλήρη εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών, μέσα από την δυσχέρανση των όρων σπουδών και της φοιτητικής καθημερινότητας. Μέτρα όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι παρουσίες, οι υποχρεωτικές εργασίες, οι αλυσίδες μαθημάτων και τα προαπαιτούμενα(που στο ΠΑ.ΠΕΙ. ήδη σε 2 από τα 9 τμήματα εφαρμόζεται με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ), καταργούν την έννοια της ελεύθερης ακαδημαικής διάλεξης και δυσχαιρένουν τους όρους φοίτησης. Επιπλέον, προβλέπεται η βαθμιαία κατάργηση των εξεταστικών, με την συνέχεια των σπουδών στο επόμενο έτος να εξαρτάται από την ατομική κάρτα που δημιουργείται για κάθε φοιτητή, και στην οποία θα συγκεντρώνει μονάδες από παρακολουθήσεις, εργασίες κτλ, ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει τις σπουδές του στο επόμενο έτος. Το πανεπιστήμιο δηλαδή παίρνει τη μορφή σχολείου, θέλοντας να διαμορφώσει έναν φοιτητή-στρατιωτάκι, πλήρως εντατικοποιημένου, αποκομμένου από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης, χωρίς ελεύθερο χρόνο και παραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων.
Την συνεχή αυταρχικοποίηση του θεσμικού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.Η κατάργηση των οργάνων συνδιοίκησης αφαιρεί το δικαίωμα συμμετοχής των φοιτητών σε αυτά (Δ.Σ. , Σύγκλητοι, Τμηματικές Συνελεύσεις) συνεπώς και την προσπάθεια συλλογικής διεκδίκησης των αιτημάτων τους. Κερασάκι στην τούρτα, αποτελούν οι διατάξεις για το Άσυλο. Το Άσυλο, δεν είναι μόνο ακαδημαικό, δηλαδή για την ελεύθερη διεξαγωγή της ακαδημαικής λειτουργίας, αλλά έχει χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, καθώς αποτελεί χώρο ιδεολογικοπολιτικών διεργασιών και κοιτίδα νεολαιίστικων και ευρύτερων λαικών αγώνων. Συνέπεια όλων αυτών είναι η δημιουργία ενός φοιτητικού σώματος πειθαρχημένου και εντατικοποιημένου, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης και κινητοποίησης.
Κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εντείνεται η ιδιωτικοοικονομική και ανταποδοτική λειτουργία.Με εισαγωγή manager στη διοίκηση των ιδρυμάτων που θα αποφασίζει ποια μαθήματα και ποιες έδρες θα υπάρχουν και θα διδάσκονται. Το πέρασμα της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από το κράτος και το υπουργείο στις περιφέρειες, σημαίνει και την αυτόματη μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση και άρα την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η σύνδεση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων με την εξωτερική αξιολόγηση αυτών, θα έχει ως αποτέλεσμα την αναζήτηση ιδιωτικών χορηγιών, με αντάλλαγμα τη μετατροπή της έρευνας από βασική σε εφρμοσμένη και των προγραμμάτων σπουδών σε εξειδικευμένα, χωρί ίχνος κοινωνικού χαρακτήρα, πάντα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Τέλος αυτή η συνθήκη ασφυκτικής υποχρηματοδότησης που έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας με αποτέλεσμα μέχρι και την αναστολή λειτουργίας κάποιων ιδρυμάτων ( ΤΕΙΠειραιά, Αρχιτεκτονική),δημιουργεί ένα παρόν και μέλλον με λιγότερα συγγράμματα,λιγότερες δωρεάν παροχές ( σίτιση ,στέγαση, βιβλιοθήκες), που τελικά θα οδηγήσουν και στην εισαγωγή διδάκτρων, αμφισβητώντας εν τέλει τον ίδιο τον δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Είναι σαφές ότι μόνο υπό την πίεση ενός μαζικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, θα καταφέρουμε να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας.Ένα φοιτητικό κίνημα που δεν πρέπει να είναι μόνο του.Παλέυουμε για ένα πανεκεπαιδευτικό κίνημα, που ''αγκαλιάζει΄΄ μαθητές και φοιτητές, που έχει συγκεκριμένο στόχο: μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση στις ανάγκες της θιγόμενης πλειοψηφίας. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, και πρέπει απέναντι στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε, να δώσουμε μια αντίστοιχη απάντηση. Το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, αποτελεί μονόδρομο. Τη στιγμή που οι συλλογικές διαδικασίες βρίσκονται στο στόχαστρο η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις κρίνεται απαραίτητη. Την ώρα που η βία και η τρομοκρατία στο πεδίο του δρόμου προσπαθεί να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι απολύτως κρίσιμη. Και τέλος, η αγωνιστική απόφαση για κατάληψη, το αποτελεσματικότερο μέσο πάλης που διαχρονικά υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα, είναι αυτονόητη και επιτακτική.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει και ο δικός μας φοιτητικός σύλλογος που τόσα χρόνια έχει καταδικαστεί στην αδράνεια, κυρίως με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που δεν μπαινουν στις γενικές συνελεύσεις αλλά και του ΜΑΣ που επίσης δεν συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και περιχαρακώνει το σύλλογο με Επιτροπές Αγωνα, να θυμηθεί μέρες του κινήματος του 2006 και του 2007 που υπήρχαν μαζικές γενικές συνελεύσεις που παίρνονταν αγωνιστικές αποφάσεις κατάληψης στο ΠΑ.ΠΕΙ. Αποτελεσματική απάντηση τη στιγμή της άνευ προηγουμένου επίθεσης που δεχόμαστε, μπορεί να υπάρξει μόνο εάν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι η υπεράσπιση των υλικών μας συμφερόντων περνά μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Άλλωστε ο αγώνας που δίνουμε διαπερνάτε από ένα απλό και αυτονόητο αίτημα: τηδιεκδίκηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας.
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
ΝΟΜΟΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ....
