Σε μια περίοδο όπου με το πρόσχημα της υπέρβασης της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό την αιγίδα της Ε.Ε. και τις κατευθύνσεις του Δ.Ν.Τ. αίρει δικαιώματα και διεκδικήσεις δεκαετιών του λαικού κινήματος, συνεχή μέτρα πλήττουν την ελληνική κοινωνία συνθέτοντας ένα δυσβάσταχτο τοπίο για εργαζόμενους και νεολαία. Οι αναδιαρθρώσεις στον εργασιακό τομέα διαδέχονται η μία την άλλη, με περικοπές μισθών και συντάξεων, απελευθέρωση των απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση της κοινωνικής ασφάλιση, αύξηση του συντελεστή του Φ.Π.Α., πάγωμα των προσλήψεων(εκτός από την αστυνομία και τα ΜΑΤ που οι προσλήψεις αυξάνονται), περικοπή των επιδομάτων.
Ο σίφουνας των αναδιαρθρώσεων δε θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφο και ανεπηρέαστο τον τομέα της εκπαίδευσης και κυρίως το πανεπιστήμιο. Και στο παρελθόν επιχειρήθηκαν μια σειρά από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις με πιο πρόσφατη το νομο-πλαίσιο Γιαννάκου και την προσπάθεια συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, οι οποίες στόχευαν στην διάλυση των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην εντατικοποίηση της φοιτητικής καθημερινότητας, στην πειθάρχηση της νεολαίας και στην διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ωστοσο, η νεολαία συγκρότησε άμεσα ισχυρά φοιτητικά κινήματα, που απάντησαν σ'αυτές τις αναδιαρθρώσεις στέλνοντάς τες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σήμερα όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία άνευ προηγουμένου επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης με το νέο-νόμο πλαίσιο Διαμαντοπούλου που συμπυκνώνει όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν στο παρελθόν.
Αρχικά, επιχειρείται η πλήρης εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών, μέσα από την δυσχέρανση των όρων σπουδών και της φοιτητικής καθημερινότητας. Μέτρα όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι παρουσίες, οι υποχρεωτικές εργασίες, οι αλυσίδες μαθημάτων και τα προαπαιτούμενα(που στο ΠΑ.ΠΕΙ. ήδη σε 2 από τα 9 τμήματα εφαρμόζεται με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ), καταργούν την έννοια της ελεύθερης ακαδημαικής διάλεξης και δυσχαιρένουν τους όρους φοίτησης. Επιπλέον, προβλέπεται η βαθμιαία κατάργηση των εξεταστικών, με την συνέχεια των σπουδών στο επόμενο έτος να εξαρτάται από την ατομική κάρτα που δημιουργείται για κάθε φοιτητή, και στην οποία θα συγκεντρώνει μονάδες από παρακολουθήσεις, εργασίες κτλ, ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει τις σπουδές του στο επόμενο έτος. Το πανεπιστήμιο δηλαδή παίρνει τη μορφή σχολείου, θέλοντας να διαμορφώσει έναν φοιτητή-στρατιωτάκι, πλήρως εντατικοποιημένου, αποκομμένου από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης, χωρίς ελεύθερο χρόνο και παραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων.
Κομβικό επίσης σημείο του νόμου-πλαίσιο-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου, αποτελεί η διάσπαση των πτυχίων και η αποστοίχηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από αυτά. Δηλαδή, δημιουργείται ο ατομικός φάκελος προσόντων για κάθε φοιτητή, που στην ουσία διαλύει τα πτυχία μετατρέποντάς τα σε απλούς τίτλους πιστοποίησης προσόντων και δεξιοτήτων. Τα πτυχία πλέον, δε θα εξασφαλίζουν με έναν ενιαίο και άμεσο τρόπο την εργασιακή προοπτική, καθώς ο κάθε φοιτητής θα είναι υποχρεωμένος μέσα από την ατομική διαπραγμάτευση και το συνεχές κυνήγι προσόντων, να συμπληρώνει όσες περισσότερες δεξιότητες μπορεί στον ατομικό του φάκελο, ώστε να έχει κάποια ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναγκαιότητα πλέον για μεταπτυχιακά, διδακτορικά και συνεχή εξειδίκευση οδηγεί τους φοιτητές στη συνδιαλλαγή με το καθηγητικό σώμα και τις καθεστωτικές παρατάξεις, προβάλλοντας έναν ατομικό τρόπο διεκδίκησης έναντι του συλλογικού.
Μία επίσης κρίσιμη πτυχή του νομοσχεδίου, αποτελεί η αυταρχικοποίηση της λειτουργίας των ιδρυμάτων. Ένα πλέγμα διατάξεων του νέου νόμου -πλαίσιο, στοχεύουν στην πλήρη αναδιάταξη των όρων ύπαρξης, συλλογικής συγκρότησης και δράσης των φοιτητών εντός του πανεπιστημίου. Καταργείται η συνδιοίκηση, δηλαδή η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα λήψης αποφάσεων (συνέλευση τμήματος καθηγητών, σύγκλητος). Τη διοίκηση αναλαμβάνουν από κοινού καθηγητές και διορισμένοι από το υπουργείο managers που θα παίζουν το ρόλο του σκληρού και άμεμπτου υλοποιητή των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων οδηγώντας στη περαιτέρω αυταρχικοποίηση της φοιτητικής καθημερινότητας. Οι φοιτητές δε θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να επηρεάσουν τα όργανα αυτά καταθέτοντας τα αιτήματά τους. Τους ίδιους σκοπούς εξυπηρετεί και η πρόβλεψη για την ύπαρξη πειθαρχικών συμβουλίων που θα ελέγχουν το κατά πόσο “η συμπεριφορά των φοιτητών συνάδει ή όχι με την ομαλότητα της ακαδημαικής διαδικασίας”. Κάτι, που βάζει ξεκάθαρους φραγμούς σε οποιαδήποτε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και ριζοσπαστικής πρακτικής(συνελεύσεις, μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, καταλήψεις). Κερασάκι στην τούρτα, αποτελούν οι διατάξεις για το Άσυλο. Το Άσυλο, δεν είναι μόνο ακαδημαικό, δηλαδή για την ελεύθερη διεξαγωγή της ακαδημαικής λειτουργίας, αλλά έχει χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, καθώς αποτελεί χώρο ιδεολογικοπολιτικών διεργασιών και κοιτίδα νεολαιίστικων και ευρύτερων λαικών αγώνων.
Η περιστολή του Ασύλου αποτελεί μία απ' τις βασικές στοχεύσεις των εκάστοτε αναδιαρθρώσεων ώστε να θέσουν ανάχωμα στους συλλογικούς μας αγώνες και στην ελεύθερη συνδικαλιστική και πολιτική δράση των φοιτητικών συλλόγων. Κινήσεις που έχουμε δει το προηγούμενο χρονικό διάστημα με την άρση του ασύλου στα Προπύλαια, στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, συζητήσεις στα ΜΜΕ περί κατάχρησης του Ασύλου (και τη ΔΑΠ να μιλάει για άρση του ασύλου για οποιοδήποτε λόγο), αποτελούν ξεκάθαρο προμήνυμα για το τι θα επακολουθήσει θέλοντας να κατατρομοκρατήσουν και να καταστείλουν τη συγκρότηση μαχητικού φοιτητικού κινήματος, αλλά είναι και σαφής εικόνα της πραγματικότητας που μας περιμένει από την επόμενη μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου.
Μία επιπλέον στόχευση του νέου νομοσχεδίου είναι η άρση των κεκτημένων δικαιωμάτων και παροχών που απορρέουν από τη κατοχυρωμένη και συνταγματικά(μετά και τον αγώνα νεολαίας και λαού το 2006 και το 2007 ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του συντάγματος) δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Κομβικό ρόλο στη στόχευση αυτή της κυβέρνησης, παίζει η εισαγωγή της έννοιας της “ανταποδοτικότητας” . Η δημιουργία δηλαδή ατομικής κάρτας για κάθε φοιτητή, από την οποία θα εξαρτάται η παροχή ή όχι των έως τώρα αυτονόητων δωρεάν παροχών. Το δικαίωμα σε δωρεάν συγγράμματα, σίτιση,στέγαση και μεταφορές, θα εξαρτάται πλέον από τις πιστωτικές μονάδες που ο κάθε φοιτητής θα συγκεντρώνει στην ατομική του κάρτα μέσα από τις παρακολουθήσεις, τις εργασίες, τους βαθμούς και τα προσόντα που θα συγκεντρώνει. Εκβιάζεται με λίγα λόγια η παρακολούθηση και η συνεχής ενασχόληση του φοιτητή με το αντικείμενο της σχολής, ώστε αυτός να έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε στοιχειώδεις παροχές.Κάτι τέτοιο, αποτελεί επιπλέον και ξεκάθαρο χτύπημα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτηρα της εκπαίδευσης.
Είναι σαφές ότι μόνο υπό την πίεση ενός μαζικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, θα καταφέρουμε να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας. Σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις Διαμαντοπούλου, το νομοσχέδιο κατατίθεται στο χρονικό διάστημα μεταξύ 15 και 25 Μαρτίου. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, και πρέπει απέναντι στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε, να δώσουμε μια αντίστοιχη απάντηση. Το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, αποτελεί μονόδρομο. Τη στιγμή που οι συλλογικές διαδικασίες βρίσκονται στο στόχαστρο η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις κρίνεται απαραίτητη. Την ώρα που η βία και η τρομοκρατία στο πεδίο του δρόμου προσπαθεί να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι απολύτως κρίσιμη. Και τέλος, η αγωνιστική απόφαση για κατάληψη, το αποτελεσματικότερο μέσο πάλης που διαχρονικά υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα, είναι αυτονόητη και επιτακτική. Καμία σχολή, κανένας σύλλογος την ημέρα της κατάθεσης του νόμου-πλαίσιο-έκτρωμα που διαλύει την καθημερινότητά μας και την εργασιακή μας προοπτική, δε θα βρεθεί χωρίς αγωνιστική απόφαση κατάληψης.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει και ο δικός μας φοιτητικός σύλλογος που τόσα χρόνια έχει καταδικαστεί στην αδράνεια, κυρίως με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που δεν μπαινουν στις γενικές συνελεύσεις αλλά και του ΜΑΣ που επίσης δεν συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και περιχαρακώνει το σύλλογο με Επιτροπές Αγωνα, να θυμηθεί μέρες του κινήματος του 2006 και του 2007 που υπήρχαν μαζικές γενικές συνελεύσεις που παίρνονταν αγωνιστικές αποφάσεις κατάληψης στο ΠΑ.ΠΕΙ. Αποτελεσματική απάντηση τη στιγμή της άνευ προηγουμένου επίθεσης που δεχόμαστε, μπορεί να υπάρξει μόνο εάν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι η υπεράσπιση των υλικών μας συμφερόντων περνά μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Άλλωστε ο αγώνας που δίνουμε διαπερνάτε από ένα απλό και αυτονόητο αίτημα: τη διεκδίκηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗ 22/3 13:00 ΣΤΟ Π.ΑΜΦ
Συσπείρωση Αριστερών Φοιτητών
Ε.Α.Α.Κ.
