Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011



ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ
Τις τελευταίες εβδομάδες σαρωτικές ανακατατάξεις συμβαίνουν σε όλα τα σημεία του κόσμου. Από την μακρινή Χιλή και τις συγκρούσεις των φοιτητών επί τρεις μήνες, μέχρι τους συγκλονιστικούς αγώνες των Άγγλων φοιτητών για τη δημόσια κα δωρεάν εκπαίδευση, μία ολόκληρη γενιά αγωνίζεται για το μέλλον της. Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Ταυτόχρονα με όλα τα χτυπήματα στον εργασιακό τομέα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εδώ και ένα χρόνο προσπαθεί να διαλύσει και το τελευταίο δημόσιο και δωρεάν αγαθό που έμεινε όρθιο λόγω των αναχωμάτων που βάζει το φοιτητικό κίνημα: την εκπαίδευση. Ωστόσο η ξεκάθαρη διαφωνία όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας και οι οξυμένες αντιδράσεις του φοιτητικού κινήματος τον προηγούμενο χρόνο ανάγκασαν Υπουργείο και Κυβέρνηση να ψηφίσει το νομοσχέδιο τέλη Αυγούστου όπου οι σχολές ήταν κλειστές και το φοιτητικό κίνημα απονεκρωμένοι. Η κίνηση αυτή κάθε άλλο παρά τυχαία είναι καθώς το φοιτητικό κίνημα έχει δείξει πως όταν παλεύει μπορεί να νικά, και να ξεσηκώνει και ευρύτερα κομμάτια του λαϊκού κινήματος πράγμα το οποίο η κυβέρνηση φοβάται. Όταν αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ειδικά η ανατροπή αυτού του νόμου για την εκπαίδευση είναι ο μόνος δρόμος. Πρόκειται για ένα νόμο ο οποίος:
Τσακίζει τα πτυχία και διαλύει την εργασιακή προοπτική.
Το ν/σ διασπά επί της ουσίας την ενιαίοτητα των τίτλων σπουδών με την εισαγωγή τριών διαφορετικών κύκλων φοίτησης (bachelor, master, διδακτορικό). Εισάγει των φοιτητή σε μια πλήρως εξατομικευμένη διαδικασία σπουδών καθώς καταργεί τον ενιαίο τίτλο σπουδών, το πτυχίο, και εισάγει το σύστημα απόδοσης πιστωτικών μονάδων και του ατομικού φακέλου προσόντων, έτσι πλέον ο απόφοιτος θα βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία ανταγωνισμού ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικής κατοχύρωσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ρύθμιση αυτή εισάγεται την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και καταρτίζει το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης.
Εντατικοποιεί τους ρυθμούς σπουδών και πειθαρχεί τη νεολαία.
Επιπλέον, οι διαγραφές στα ν+2 χρόνια, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι απουσίες και τα προαπαιτούμενα πρόκειται να δημιουργήσουν μια ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα. Επιχειρείται η πλήρης εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και η πειθάρχηση της νεολαίας, η οποία θα αποτελεί και το μελλοντικό εργαζόμενο που θα ανταποκρίνεται στα πλαίσια της κρίσης. Έναν εργαζόμενο ευέλικτο, πειθήνιο, αναλώσιμο και φθηνό.
Διαλύει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης- Εντείνει την επιχειρηματική και ανταποδοτική λειτουργίας
Διευρύνεται με το νέο νομοσχέδιο η λογική των αγοραίων κριτηρίων εντός των πανεπιστημίων και ενισχύεται η ιδιωτική πρωτοβουλία στο εσωτερικό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μειώνεται ριζικά το ποσοστό της απευθείας κρατικής χρηματοδότησης, κλείνουν και συγχωνεύονται δεκάδες σχολές και το υπόλοιπο συνδέεται με τη διαδικασία της αξιολόγησης. Στα μέτρα περιλαμβάνεται η ριζική περικοπή των συγγραμμάτων, το κλείσιμο των εστιών και η εισαγωγή της έννοιας των φοιτητικών δανείων.
Καταργεί κάθε δημοκρατική κατάκτησης εντός των πανεπιστημίων
Οριστική κατάργηση του Ασύλου. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια χτυπήματος κάθε φωνής αμφισβήτησης που γεννιέται εντός των πανεπιστημίων, αλλά και συνολικά της κοινωνίας. Η κατάργηση του ασύλου, επί της ουσίας αποτελεί ευθεία κατάργηση των αγώνων της μεταπολίτευση, των πιο χρυσών σελίδων της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής κοινωνίας, και μια συνέχεια της έντασης της καταστολής απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Προβλέπεται επίσης η κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Αναιρείται έτσι η δυνατότητα του πιο μαζικού κομματιού εντός του πανεπιστημίου, των φοιτητών, να έχει λόγο για το πώς σπουδάζει και πως ζει μέσα σε αυτό.
Το δίλημμα πλέον είναι πιο ξεκάθαρο απο ποτέ : ή θα βιώσουμε την εφαρμογή ενός νομοσχεδίου που θα υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον ολόκληρων γενιών φοιτητών και αυριανών εργαζομένων ή θα ακολουθήσουμε το δρόμο του αγώνα! Ενός αγώνα που περνάει μέσα απο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις για την ανατροπή του νόμου
Το φοιτητικό κίνημα θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του νόμου και σε σύμπλευση με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας θα δώσει τον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής που εκφράζεται από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, κάτω από τις επιταγές της ΕΕ και ΔΝΤ.
Είναι σαφές ότι μόνο με καταλήψεις σε όλες τις σχολές θα καταφέρει το φοιτητικό κίνημα να ανατρέψει το νόμο. Εδώ υπάρχει η εμπειρία των αγώνων που έδωσαν οι φοιτητές, κάθε φορά που κάποιος φιλόδοξος Υπουργός αποφάσιζε να διαλύσει το παρόν τους και να υποθήκευσει το μέλλον τους. Υπάρχει η γνώση ότι με τις καταλήψεις διαρκείας των φοιτητών σε όλη την Ελλάδα αναγκάστηκε ο Καραμανλής να πάρει πίσω τον ψηφισμένο νόμο 815 το 1979, ότι ο Τρίτσης το 1987 δεν προχώρησε στη ψήφιση του νομοσχεδίου που είχε εξαγγείλει όταν ο φοιτητές προχώρησαν σε καταλήψεις, ότι ο Κοντογιαννόπουλος δεν κατάφερε να υλοποιήσει τα φιλόδοξα σχέδια του το 1990-’91, όσες φορές και εάν άλλαξε το νομοσχέδιο, για τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, μπας και χρυσώσει το χάπι. Ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός, Γιωργάκης, ως Υπουργός Παιδείας το ’95, πήρε πίσω άρον- άρον μπροστά στις φοιτητικές καταλήψεις τα σχέδια του για την «βιβλιοκάρτα» και την περικοπή συγγραμμάτων, ότι για 3 χρόνια η Ελλάδα φλεγόταν από τις καταλήψεις φοιτητών και μαθητών, κόντρα στον νόμο Αρσένη, το ’97-‘99 που ακόμα και αν υλοποιήθηκε το κομμάτι του για τις Πανελλήνιες, το σχέδιο για διάσπαση των πτυχίων έμεινε στα χαρτιά μπροστά στις φοιτητικές καταλήψεις. Και σίγουρα βασίζεται στην πρόσφατη συλλογική μνήμη των 2 χρόνων φοιτητικών καταλήψεων το 2006-‘07, με τους χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο να συγκρούονται με τους πραίτορες του Πολύδωρα, τις 400 σχολές κατειλημμένες σε όλη την Ελλάδα και το φοιτητικό κίνημα να εμποδίζει την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το Νόμο Πλαίσιο της Γιαννάκου να ψηφίζεται μεν, αλλά να μην εφαρμόζεται σχεδόν στο σύνολο του. Έτσι λοιπόν και τώρα για εμάς ο μόνος δρόμος περνάει μέσα απο συνελεύσεις, καταλήψεις διαρκείας και διαδηλώσεις καθώς αναγνωρίζουμε ότι η κατάληψη είναι το μόνο μέσο πίεσης ώστε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πάρει πίσω το νόμο Πλαίσιο.
Στα σχέδια που κάνουν για εμάς χωρίς εμάς εμέις θα απαντήσουμε με τους ανυποχώρητους συλλογικούς μας αγώνες...
ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ


Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΕΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ Φ.Σ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Πέμπτη 8/9: Πανεκαπαιδευτικό Συλλαλητήριο με προσυγκέντρωση 12:00 στα Προπύλαια και μετά συντονιστικό ΓενικώνΣυνελεύσεων και Καταλήψεων.

Παρασκευή 9/9: Προβολή στις 17:00 του ντοκιμαντέρ “Μη μιλάς άλλο για καλοκαίρια” με θέμα τα φοιτητικά κινήματα απο το 1979 και μετά θα ακολουθήσει συζήτηση πάνω στην προβολή με θέμα το φοιτητικό κίνημα και το νέο νόμο-έκτρωμα.

Σάββατο 10/9: Συμμετοχή στην πορεία στη ΔΕΘ με προσυγκέντρωση των φοιτητικών συλλόγων στο Πολυτεχνείο και συμπόρευση με τους εργαζόμενους.

Κυριακή 11/9: Προβολή στις 18:00 της ταινίας “Σύμπλεγμα του BaaderMeinhof” και αμέσως μετά θα ακολουθήσει συζήτηση πάνω στην ταινία με θέμα την καταστολή και την κρατική τρομοκρατία.

Δευτέρα 12/9: Θεατρική παράσταση “Πρό(σ)κληση σε πάρτυ. Να σου πώ μια ιστορία” στις 21:00 και θα ακολουθήσει συναυλία.

Τρίτη 13/9: Προβολή της ταινίας στις 15:00 “Το δόγμα του σοκ” και συζήτηση. Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης στις 18:00 στην οποία θα συζητηθεί το αγωνιστικό πλαίσιο για την επόμενη γενική συνέλευση.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ Φ.Σ ΠΑ.ΠΕΙ. ΤΕΤΑΡΤΗ 7/9


Το τελευταίο χρόνο σαρωτικές ανακατατάξεις συμβαίνουν σε ολόκληρη τη κοινωνία. Μετά την ψήφιση, δια πυρός και σιδήρου, μέσα σε κλίμα πρωτοφανούς αστυνομικής βαρβαρότητας, του κατάπτυστου μεσοπρόθεσμου πρωτοφανούςογράμματος η κυβέρνηση ετοιμάζεται για έναν πρωτοφανή νέο γύρο λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων.
Αιχμή του δόρατος αυτής της προσπάθειας είναι η υλοποίηση του διαβόητου εφαρμοστικού νόμου, η εκκίνηση συλλογής των έκτακτων εισφορών το Σεπτέμβριο, η διαμόρφωση του ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο, η αύξηση του ΦΠΑ σε είδη λαϊκής κατανάλωσης και η προετοιμασία ξεπουλήματος -μέσω ιδιωτικοποιήσεων- ενός τεράστιου μέρους της δημόσιας περιουσίας.
Ο δρόμος που έχει επιλέξει η κυρίαρχη πολιτική και τα κελεύσματά της είναι ξεκάθαρα: Ένταση της λιτότητας, παραπέρα συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και της νεολαίας, γκρέμισμα κάθε κοινωνικής παροχής. …
Ταυτόχρονα με τα χτυπήματα στον εργασιακό τομέα το ΠΑΣΟΚ εδώκαι ένα χρόνο προσπαθεί να διαλύσει και το Πανεπιστήμιο ψηφίζοντας το νομοσχέδιο τέλη Αυγούστου όπου οι σχολές ήταν κλειστές και φοιτητικοί σύλλογοι απονεκρωμένοι. Η κίμηση αυτή κάθε άλλο παρα τυχαία είναι καθώς το φοιτητικό κίνημα έχει δείξει πως όταν παλεύει μπορεί και νικά, και να ξεσηκώνει και ευρύτερα κομμάτια του λαικού κινήματος πράγμα το οποίο η κυβέρνηση φοβάται! Όταν αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς θα μας βρούν μπροστά τους! Στη συγκεκριμένη περίπτωση ειδικά, η ανατροπή του νόμου για την εκπαίδευση είναι ο μόνος δρόμος…
Πρόκειται για ένα νόμο που το  Πανεπιστήμιο δεν θα είναι πλέον ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, ούτε πανεπιστήμιο. Θα είναι ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα λειτουργεί με τους πλέον αγοραίους όρους, και με τους φοιτητές να μην έχουν κανέναν λόγο πια σε αυτό.
Ο εκτρωματικός νόμος της Διαμαντοπούλου, φέρνει τα εξής:

Τσάκισμα των πτυχίων και διάλυση της εργασιακής προοπτικής.
Το ν/σ διασπά επί της ουσίας την ενιαίοτητα των τίτλων σπουδών με την εισαγωγή τριών διαφορετικών κύκλων φοίτησης (bachelor, master, διδακτορικό). Εισάγει των φοιτητή σε μια πλήρως εξατομικευμένη διαδικασία σπουδών καθώς καταργεί τον ενιαίο τίτλο σπουδών, το πτυχίο, και εισάγει το σύστημα απόδοσης πιστωτικών μονάδων και του ατομικού φακέλου προσόντων, έτσι πλέον ο απόφοιτος θα βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία ανταγωνισμού ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικής κατοχύρωσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ρύθμιση αυτή εισάγεται την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και καταρτίζει το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης.

Εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και πειθάρχηση της νεολαίας - Τσάκισμα κάθε φοιτητικού δικαιώματος.
Επιπλέον, οι διαγραφές στα ν+2 χρόνια, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι απουσίες και τα προαπαιτούμενα πρόκειται να δημιουργήσουν μια ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα. Επιχειρείται η πλήρης εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και η πειθάρχηση της νεολαίας, η οποία θα αποτελεί και το μελλοντικό εργαζόμενο που θα ανταποκρίνεται στα πλαίσια της κρίσης. Έναν εργαζόμενο ευέλικτο, πειθήνιο, αναλώσιμο και φθηνό.
Διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης- Ένταση επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας
Διευρύνεται με το νέο νομοσχέδιο η λογική των αγοραίων κριτηρίων εντός των πανεπιστημίων και ενισχύεται η ιδιωτική πρωτοβουλία στο εσωτερικό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μειώνεται ριζικά το ποσοστό της απευθείας κρατικής χρηματοδότησης, κλείνουν και συγχωνεύονται δεκάδες σχολές και το υπόλοιπο συνδέεται  με τη διαδικασία της αξιολόγησης. Στα μέτρα περιλαμβάνεται η ριζική περικοπή των συγγραμμάτων, το κλείσιμο των εστιών και η εισαγωγή της έννοιας  των φοιτητικών δανείων. 
Κατάργηση κάθε δημοκρατικής κατάκτησης εντός των πανεπιστημίων
Οριστική κατάργηση του Ασύλου. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια χτυπήματος κάθε φωνής αμφισβήτησης που γεννιέται εντός των πανεπιστημίων, αλλά και συνολικά της κοινωνίας. Η κατάργηση του ασύλου, επί της ουσίας  αποτελεί ευθεία κατάργηση των αγώνων της μεταπολίτευση, των πιο χρυσών σελίδων της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής κοινωνίας, και μια συνέχεια της έντασης της καταστολής απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Προβλέπεται επίσης  η κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Αναιρείται έτσι η δυνατότητα του πιο μαζικού κομματιού εντός του πανεπιστημίου, των φοιτητών, να έχει λόγο για το πώς σπουδάζει και πως ζει μέσα σε αυτό.
Το δίλλημα πλέον είναι πιο ξεκάθαρο απο ποτέ : ή θα βιώσουμε την εφαρμογή ενός νομοσχεδίου που θα υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον ολόκληρων γενιών φοιτητών και αυριανών εργαζομένων ή θα ακολουθήσουμε το δρόμο του αγώνα! Ενός αγώνα που περνάει μέσα απο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις για την ανατροπή του νόμου
ΓΙΑΤΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
Είναι σαφές ότι μόνο με καταλήψεις σε όλες τις σχολές θα καταφέρει το φοιτητικό κίνημα να ανατρέψει το νόμο. Εδώ υπάρχει η εμπειρία των αγώνων που έδωσαν οι φοιτητές, κάθε φορά που κάποιος φιλόδοξος Υπουργός αποφάσιζε να διαλύσει το παρόν τους και να υποθυκεύσει το μέλλον τους. Υπάρχει η γνώση ότι με τις καταλήψεις διαρκείας των φοιτητών σε όλη την Ελλάδα αναγκάστηκε ο Καραμανλής να πάρει πίσω τον ψηφισμένο νόμο 815 το 1979, ότι ο Τρίτσης το 1987 δεν προχώρησε στη ψήφιση του νομοσχεδίου που είχε εξαγγείλει όταν ο φοιτητές προχώρησαν σε καταλήψεις κόντρα στην «απάτη της αναβάθμισης», ότι ο Κοντογιαννόπουλος δεν κατάφερε να υλοποιήσει τα φιλόδοξα σχέδια του το 1990-’91, όσες φορές και εάν άλλαξε το νομοσχέδιο, για τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, μπας και χρυσώσει το χάπι. Ακόμα και όταν επιστράτευσε παρακρατικούς τραμπούκους για να σπάσει τις μαθητικές-φοιτητικές καταλήψεις (που κατέληξε στην δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Τεμπονέρα από το γραμματέα ΟΝΝΕΔ Πάτρας, Καλαμπόκα), δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από το να παραιτηθεί. Ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός, Γιωργάκης, ως Υπουργός Παιδείας το ’95, πήρε πίσω άρον- άρον μπροστά στις φοιτητικές καταλήψεις τα σχέδια του για την «βιβλιοκάρτα» και την περικοπή συγγραμμάτων, ότι για 3 χρόνια η Ελλάδα φλεγόταν από τις καταλήψεις φοιτητών και μαθητών, κόντρα στον νόμο Αρσένη, το ’97-‘99 που ακόμα και αν υλοποιήθηκε το κομμάτι του για τις Πανελλήνιες, το σχέδιο για διάσπαση των πτυχίων έμεινε στα χαρτιά μπροστά στις φοιτητικές καταλήψεις. Ότι η υποβάθμιση των πτυχίων μέσα από την «εξίσωση» προς τα κάτω των ΑΕΙ και ΤΕΙ, ακόμα και αν ψηφίστηκε το 2001 ποτέ δεν εφαρμόστηκε, μπροστά στο φόβο συνέχισης των καταλήψεων που είχαν ήδη αρχίσει.  Και σίγουρα βασίζεται στην πρόσφατη συλλογική μνήμη των 2 χρόνων φοιτητικών καταλήψεων το 2006-‘07, με τους χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο να συγκρούονται με τους πραίτορες του Πολύδωρα, τις 400 σχολές κατειλημμένες σε όλη την Ελλάδα και το φοιτητικό κίνημα να εμποδίζει την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το Νόμο Πλαίσιο της Γιαννάκου να  ψηφίζεται μεν, αλλά να μην εφαρμόζεται σχεδόν στο σύνολο του, και την ίδια να μην επανεκλέγεται σε εθνικές εκλογές.  Έτσι λοιπόν και τώρα για εμάς ο μόνος δρόμος περνάει μέσα απο συνελεύσεις, καταλήψεις διαρκείας και διαδηλώσεις καθώς αναγωνρίζουμε ότι η κατάληψη είναι το μόνο μέσο πίεσης ώστε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πάρει πίσω το νόμο Πλαίσιο.
Διαχωριζόμαστε από τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ και των πολιτικών τους εκφραστών μέσα στα πανεπιστήμια που με τις θέσεις τους <<Παιδεία 2020>>  και το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων  συμφωνούν και προωθούν ολοκληρωτικά το νέο νόμο-έκτρωμα Διαμαντοπούλου. Αμφότερες εδώ και ένα χρόνο παρουσιάζουν το νομοσχέδιο ως φήμη και καλούσαν τους φοιτητές σε <<αδράνεια>> . Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ΕΜΕΙΣ!!

Το φοιτητικό κίνημα θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του νόμου και σε σύμπλευση με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας θα δώσει τον αγώνα για την ανατροπή εν τέλει της κυβέρνησης του μνημονίου και τη σύγκρουση με την πολιτική ΕΕ-ΔΝΤ. Οι πλατείες μας έδειξαν ο δρόμο, δε φεύγουμε αν δε φύγουν.

Απαιτούμε:

Ανατροπή του νόμου-εκτρώματος.Καμία σκέψη για εφαρμογή του.
Ανατροπή του Μνημονίου, της κυβέρνησης. ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλης  που θα συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια μας. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ σε εργασία, εκπαίδευση, δημοκρατία. Έξω η τρόικα 
Κατάργηση των Κολλεγίων και κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.Ανατροπή του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.  Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος.Απόσυρση των νόμων για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ.
Να καταργηθεί το επαίσχυντο Σύμφωνο πρώτης Απασχόλησης για τη νεολαία που ορίζει πρώτο μισθό τα     592€
Κάτω τα χέρια από το άσυλο, απαιτούμε την πλήρη κατοχύρωσή του, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό.  Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολώνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο. Να γινεί η Ελλάδα ο σπασμένος κρίκος του Κοινού Ευρωπαικού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης
Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων από φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις. Κάτω ο τρομονόμος.


Διεκδικούμε:
Ένα ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Όχι σε ειδικεύσεις, διασπάσεις, κατατμήσεις.
Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών.Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές.
Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα. Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα.
Δεν πληρώνουμε το χρέος τους.


Αποφασίζουμε:
Κατάληψη της σχολής απο Τετάρτη 7/9 έως Τετάρτη 14/9 με ανοιχτές τις διοικητικές υπηρεσίες Δευτέρα 12/9 και νέα γενική συνέλευση Τετάρτη 14/9 σε κατειλλημένη σχολή 13:00 στο Π.Αμφ
Συμμετοχή στην Πανεκπαιδευτική πορεία την Πέμπτη 8/9 12:00 Προπύλαια
Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ. Προσυγκέντρωση των Φ.Σ στο Πολυτεχνείο και συμπόρευση με τους εργαζόμενους
Συγγρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Φ.Σ μετά τη Γενική Συνέλευση που θα αποφασίζει για τις δράσεις μας μέσα στην κατάληψη
Συμμετοχή του Φ.Σ ΠΑ.ΠΕΙ στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων Αθήνας


Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ


Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στις 29 Ιούνη έχει χάσει κάθε ψήγμα νομιμοποίησης στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νεολαίας. Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μαΐου και του Ιούνη, η κυβέρνηση αυτή, σπεύδει μέσα στο κατακαλόκαιρο να περάσει μία σειρά από αντιλαϊκές τομές,θεωρώντας πως μπορεί να αποφύγει τον οδοστρωτήρα των  κοινωνικών αντιδράσεων.
       Ο χώρος της εκπαίδευσης βρίσκεται ήδη σε αναβρασμό.  Στα σχολεία οι τραγικές ελλείψεις του προσωπικού κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς ενώ νέος γύρος μαζικών συγχωνεύσεων ετοιμάζεται το φθινόπωρο. Τα πανεπιστήμια μετά την δραματική υποχρηματοδότηση που αντιμετώπισαν πέρυσι και την ψήφιση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων  βρίσκονται μπροστά στην επικείμενη ψήφιση του νέου νόμου Διαμαντοπούλου.

      Οι αλλαγές που προτείνονται έρχονται να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα και να το προσδέσουν στο άρμα του μνημονίου δίνοντας στη νεολαία κατάρτιση, μισή δουλειά και μισές ελευθερίες για μισή ζωή. Στο στόχαστρο μπαίνουν  οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί των κατώτερων βαθμίδων και οι εργαζόμενοι των ιδρυμάτων. Με το νόμο αυτό οι διοικήσεις των πανεπιστημίων θα αποτελούνται από τα Συμβούλια Διοίκησης, η σύνθεση των οποίων θα περιλαμβάνει τόσο πανεπιστημιακούς αλλά και στελέχη επιχειρήσεων διευρύνοντας έτσι μια αγοραία αντίληψη σε σχέση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επιβάλλει η έρευνα να υποτάσσεται στις ανάγκες του κεφαλαίου, και οι σπουδές άμεσα καθοριζόμενες από τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, να βαραίνουν αποκλειστικά τις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους.
Το πανεπιστήμιο του μνημονίου προετοιμάζεται για να βγάζει τους εργαζόμενους του μνημονίου, χωρίς δουλειά, με μισθό πείνας, ελαστικούς και αναλώσιμους. Διαλύεται συνολικά η λογική  των ενιαίων πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης επαγγελματικών κι εργασιακών δικαιωμάτων αφαιρείται μέσω της κατάργησης των πτυχίων και της αντικατάστασης τους από τις πιστωτικές μονάδες για κάθε φοιτητή, προετοιμάζοντας έτσι τη γενιά των 592ευρώ, της ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας, όπως ακριβώς ορίζεται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι σπουδές χάνουν τον ενιαίο ιστό τους και μετατρέπονται σε ένα άθροισμα δεξιοτήτων και πληροφοριών που ο καθένας κατέχει και αγοράζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι πρυτάνεις,επί της ουσίας, θα διορίζονται από το ίδιο το υπουργείο και δεν θα εκλέγονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα, για να μπορεί ακριβώς να ελέγχει ασφυκτικά την λειτουργία του (όπως γινόταν περίπου και  στην χούντα!) Η συμμετοχή των φοιτητών περιορίζεται στην εκλογή 1 μέλους που θα συμμετέχει στο ΣΔ ενώ η δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων στο όργανα συνδιοίκησης παύει.  Τέλος επιχειρεί να τελειώσει με το πανεπιστήμιο-κέντρο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και συλλογικής δράσης. Καταργείται το Πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρος ανάπτυξης και προάσπισης των αγώνων του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, ενώ δημιουργείται ένα συνολικό αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας κυρίως για τους φοιτητές αλλά και για τους καθηγητές. Ο νόμος διαμορφώνει για το φοιτητή μια ασφυκτική καθημερινότητα, όπου θα πρέπει να τρέχει διαρκώς απ'το αμφιθέατρο στο εργαστήριο για πρόλαβει να τελειώσει τη σχολή πριν τον διαγράψουν. Συνολικά επιχειρείται η πλήρης παράδοση του πανεπιστημίου στα συμφέροντα του κεφαλαίου την μνημονιακή πολιτική. Μέσα από την ένταση των επιχειρηματικών κριτηρίων σε κάθε έκφανση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, επιχειρείται να αναδειχθεί σε κυρίαρχο δόγμα το δίπτυχο κυνήγι του κέρδους-περιορισμός του κόστους εκπαίδευσης.
 Θέλουν να διαλύσουν κάθε λαϊκή κατάκτηση, τη δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, να κάνουν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προνόμιο των οικονομικά ισχυρώνΘέλουν να φέρουν στην Ελλάδα όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου. Αλλαγές που έφεραν μια πραγματικότητα ενάντια στην οποία εξεγείρονται οι νέοι σε όλο τον κόσμο, από την Γαλλία και την Αγγλία μέχρι τη Χιλή.
      Όλα τα παραπάνω λοιπόν θα τεθούν στην προμετωπίδα του αγώνα  ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και συνολικά στις αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και την κοινωνία που φέρνει ακατάπαυστα η κυβέρνηση ακόμα και μέσα στον Αύγουστο για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ-ΔΝΤ. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να βγει ξανά στο προσκήνιο με μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις, όπως το 1990-91, το 1998 και στους ηρωικούς αγώνες του 2006-07, μαχητικά κι ανυποχώρητα, με τα μάτια στραμμένα σε όλη την κοινωνία, που αντίστροφα το παρακολουθεί για να πάρει θάρρος κι έμπνευση ξεσηκωμού. Τα πανεπιστήμια δεν νοείται και δεν πρόκειται να λειτουργήσουν με αυτόν τον νόμο. Τα πανεπιστήμια θα γίνουν εκείνα τα κέντρα αγώνα για την ανατροπή του νόμου και της αντιλαϊκής πολιτικής.  Καλούμε κάθε κοινωνική κατηγορία εντός του πανεπιστημίου και κάθε πολιτική δύναμη σε  ανυποχώρητο αγώνα για να ανατράπει ο νόμος έκτρωμα που διαλύει και τσακίζει το δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο
      Ξέρουμε ότι τώρα είναι η ώρα του ξεσηκωμού. Καλούμε άμεσα τους φοιτητές, τους δασκάλους, του καθηγητές, τους μαθητές και όλη την κοινωνία να παλέψουμε από κοινού για να μην ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο έκτρωμα, για την ανατροπή του με μαχητικό αγώνα διαρκείας απ'την μέρα της ψήφισης του χυδαίου  νόμου. Αλλά και για την ανατροπή όλης της βάρβαρης πολιτικής, που οδηγεί τους εργαζόμενους και τους νέους στην φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ήττα και την πτώση της Χούντας της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Η επίθεση στην εκπαίδευση γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων και των παιδιών τους.
      Τους περασμένους μήνες βρεθήκαμε όλοι μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, κρατηθήκαμε στις ίδιες αλυσίδες, φωνάξαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, αντισταθήκαμε στην κρατική καταστολή. Να βρεθούμε και πάλι. Μπορούμε να τους νικήσουμε.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, Ο ΝΕΟΣ-ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ-ΕΚΤΡΩΜΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ.....

Σε μια περίοδο όπου με το πρόσχημα της υπέρβασης της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό την αιγίδα της Ε.Ε. και τις κατευθύνσεις του Δ.Ν.Τ. αίρει δικαιώματα και διεκδικήσεις δεκαετιών του λαικού κινήματος, συνεχή μέτρα πλήττουν την ελληνική κοινωνία συνθέτοντας ένα δυσβάσταχτο τοπίο για εργαζόμενους και νεολαία. Παράλληλα με το εργατικό κίνημα, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη επίθεση  που έχει δεχτεί το πανεπιστήμιο, αλλά και το σύνολο της εκπαίδευσης μεταπολιτευτικά. Η επίθεση αυτή που ετοιμάζει από την αρχή της χρονιάς το Υπουργείο Παιδείας, έρχεται να καταργήσει κεκτημένα που με αγώνες έχει κερδίσει το φοιτητικό κίνημα δεκαετίες και προβλέπει τα εξής:
Κατάργηση της έννοιας του πτυχίου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, δηλαδή ως εκείνο τον τίτλο που                    κατοχύρωνε κοινά επαγγελματικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας για όλους τους αποφοίτους ενός τμήματος.Στο νομοσχέδιο    προβλέπεται η δημιουργία του ατομικού φακελου προσόντων, δηλαδή ενός ατομικού δελτίου στο οποίο θα περιγράφονται τα διάφορα προσόντα ενός αποφοίτου(ξένες γλώσσες, πιστοποιήσεις, σεμινάρια,πιστωτικές μονάδες από τα πανεπιστημιακά μαθήματα αλλά και από μαθήματα ιδιωτικών μορφών εκπαίδευσης), διαλύοντας κάθε συλλογική κατοχύρωση και την ύπαρξη του πτυχίου ως τη μοναδική προυπόθεση για εργασία με επαγγελματικα δικαιώματα.
Την πλήρη εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών, μέσα από την δυσχέρανση των όρων σπουδών και της φοιτητικής καθημερινότητας. Μέτρα όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι παρουσίες, οι υποχρεωτικές εργασίες, οι αλυσίδες μαθημάτων και τα προαπαιτούμενα(που στο ΠΑ.ΠΕΙ.  ήδη σε 2 από τα 9 τμήματα εφαρμόζεται με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ), καταργούν την έννοια της ελεύθερης ακαδημαικής διάλεξης και δυσχαιρένουν τους όρους φοίτησης. Επιπλέον, προβλέπεται η βαθμιαία κατάργηση των εξεταστικών, με την συνέχεια των σπουδών στο επόμενο έτος να εξαρτάται από την ατομική κάρτα που δημιουργείται για κάθε φοιτητή, και στην οποία θα συγκεντρώνει μονάδες από παρακολουθήσεις, εργασίες κτλ, ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει τις σπουδές του στο επόμενο έτος. Το πανεπιστήμιο δηλαδή παίρνει τη μορφή σχολείου, θέλοντας να διαμορφώσει έναν φοιτητή-στρατιωτάκι, πλήρως εντατικοποιημένου, αποκομμένου από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης, χωρίς ελεύθερο χρόνο και παραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων.
Την συνεχή αυταρχικοποίηση του θεσμικού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.Η κατάργηση των οργάνων συνδιοίκησης αφαιρεί το δικαίωμα συμμετοχής των φοιτητών σε αυτά (Δ.Σ. , Σύγκλητοι, Τμηματικές Συνελεύσεις) συνεπώς και την προσπάθεια συλλογικής διεκδίκησης των αιτημάτων τους. Κερασάκι στην τούρτα, αποτελούν οι διατάξεις για το Άσυλο. Το Άσυλο, δεν είναι μόνο ακαδημαικό, δηλαδή για την ελεύθερη διεξαγωγή της ακαδημαικής λειτουργίας, αλλά έχει χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, καθώς αποτελεί χώρο ιδεολογικοπολιτικών διεργασιών και κοιτίδα νεολαιίστικων και ευρύτερων λαικών αγώνων. Συνέπεια όλων αυτών είναι η δημιουργία ενός φοιτητικού σώματος πειθαρχημένου και εντατικοποιημένου, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης και κινητοποίησης.
Κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εντείνεται η ιδιωτικοοικονομική και ανταποδοτική λειτουργία.Με εισαγωγή manager στη διοίκηση των ιδρυμάτων που θα αποφασίζει ποια μαθήματα και ποιες έδρες θα υπάρχουν και θα διδάσκονται. Το πέρασμα της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από το κράτος και το υπουργείο στις περιφέρειες, σημαίνει και την αυτόματη μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση και άρα την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η σύνδεση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων με την εξωτερική αξιολόγηση αυτών, θα έχει ως αποτέλεσμα την αναζήτηση ιδιωτικών χορηγιών, με αντάλλαγμα τη μετατροπή της έρευνας από βασική σε εφρμοσμένη και των προγραμμάτων σπουδών σε εξειδικευμένα, χωρί ίχνος κοινωνικού χαρακτήρα, πάντα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Τέλος αυτή η συνθήκη ασφυκτικής υποχρηματοδότησης που έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας με αποτέλεσμα μέχρι και την αναστολή λειτουργίας κάποιων ιδρυμάτων ( ΤΕΙΠειραιά, Αρχιτεκτονική),δημιουργεί ένα παρόν και μέλλον με λιγότερα συγγράμματα,λιγότερες δωρεάν παροχές ( σίτιση ,στέγαση, βιβλιοθήκες), που τελικά θα οδηγήσουν και στην εισαγωγή διδάκτρων, αμφισβητώντας εν τέλει τον ίδιο τον δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
           Είναι σαφές ότι μόνο υπό την πίεση ενός μαζικού και ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, θα καταφέρουμε να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας.Ένα φοιτητικό κίνημα που δεν πρέπει να είναι μόνο του.Παλέυουμε για ένα πανεκεπαιδευτικό κίνημα, που ''αγκαλιάζει΄΄  μαθητές και  φοιτητές, που έχει συγκεκριμένο στόχο: μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση στις ανάγκες της θιγόμενης πλειοψηφίας.  Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, και πρέπει απέναντι στο μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε, να δώσουμε μια αντίστοιχη απάντηση. Το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, αποτελεί μονόδρομο. Τη στιγμή που οι συλλογικές διαδικασίες βρίσκονται στο στόχαστρο η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις κρίνεται απαραίτητη. Την ώρα που η βία και η τρομοκρατία στο πεδίο του δρόμου προσπαθεί να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι απολύτως κρίσιμη. Και τέλος, η αγωνιστική απόφαση για κατάληψη, το αποτελεσματικότερο μέσο πάλης που διαχρονικά υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα, είναι αυτονόητη και επιτακτική.
        Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει και ο δικός μας φοιτητικός σύλλογος που τόσα χρόνια έχει καταδικαστεί στην αδράνεια, κυρίως με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που δεν μπαινουν στις γενικές συνελεύσεις αλλά και του ΜΑΣ που επίσης δεν συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και περιχαρακώνει το σύλλογο με Επιτροπές Αγωνα, να θυμηθεί μέρες του κινήματος του 2006 και του 2007 που υπήρχαν μαζικές γενικές συνελεύσεις που παίρνονταν αγωνιστικές αποφάσεις κατάληψης στο ΠΑ.ΠΕΙ. Αποτελεσματική απάντηση τη στιγμή της άνευ προηγουμένου επίθεσης που δεχόμαστε, μπορεί να υπάρξει μόνο εάν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε ότι η υπεράσπιση των υλικών μας συμφερόντων περνά μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Άλλωστε ο αγώνας που δίνουμε διαπερνάτε από ένα απλό και αυτονόητο αίτημα: τηδιεκδίκηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας. 

ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
ΝΟΜΟΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ....

Ένας χρόνος Μνημόνιο ας είναι και ο τελευταίος...

 Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την 6η Μάη, η ημέρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικύρωσε την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΕ, με τις ευλογίες ντόπιων και ξένων βιομηχάνων, επιχειρηματιών και μεγαλοεπενδυτών. Η απόφαση αυτή σηματοδότησε την απαρχή ενός σχεδίου για την μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου προς την μεριά του κεφαλαίου. Όλο αυτό το διάστημα εξελίσσεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα και κεκτημένα τόσο των εργαζομένων όσο και της νεολαίας. Η σκληρή αυτή πολιτική που ασκείται εδώ και  έναν χρόνο έχει επιφέρει μια σειρά αντιλαϊκών  μέτρων που περιλαμβάνει περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, ελαστικοποίηση της εργασίας, επιχειρησιακές συμβάσεις εργοδοτικής ασυδοσίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αναδιαρθρώσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ,με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας και των απολύσεων. Η πολιτική του Μνημονίου εξελίσσεται  ανεξέλεγκτη  βυθίζοντας τη χώρα σε ύφεση.
   Η αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού δεν σταματά εδώ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ προχωράει σε ένα ακόμα πιο δυσβάσταχτο πακέτο μέτρων, το «Σύμφωνο για το Ευρώ» και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, για την εξοικονόμηση 23 δις ευρώ μέσα σε ένα χρόνο. Στόχος τους είναι η υλοποίηση των όρων του μνημονίου τρομοκρατώντας τον λαό υπό την απειλή της πτώχευσης. Η «ατζέντα» του νέου προγράμματος περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, επαχθέστερες αλλαγές στο ασφαλιστικό, κατάργηση κοινωνικών παροχών με πρωτοφανή  συρρίκνωση των πιο πολύτιμων δημόσιων αγαθών, της υγείας και της παιδείας, υποβαθμίζοντας περαιτέρω το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο του λαού. Προφανώς, το ζητούμενο για την αστική πολιτική που ασκείται είναι η διευκόλυνση των όρων αναπαραγωγής και κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της βίαιης αφαίρεσης των εργατικών δικαιωμάτων και όχι η διάσωση της χώρας. Στο μαύρο αυτό φόντο, η ενδεχόμενη χρεοκοπία θα αποτελέσει συνέπεια της πολιτικής που εφαρμόζεται τον τελευταίο χρόνο. Την ίδια στιγμή, παρόμοιες επιθέσεις αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη με την λήψη ανάλογων μέτρων και την προσφυγή  κι άλλων χωρών στο μηχανισμό στήριξης όπως αυτή  της Πορτογαλίας προωθώντας ένα νέο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης μέσου του «Μνημόνιο διαρκείας».
    Η κατάσταση του εργατικού κινήματος όμως δεν καθορίζεται μόνο από το έυρος και την ένταση της επίθεσης αλλά κυρίως από την απάντηση των εργαζομένων και της νεολαίας σε αυτή. Καθ' όλη τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου όλες οι απεργιακές διαδηλώσεις ήταν από τις πιο μαζικές των τελευταίων τριάντα χρόνων με αποκορύφωμα βέβαια τις πορείες στις 5 Μάη, 15 Δεκέμβρη και 23 Φλεβάρη. Μπορούμε λοιπόν να συμπαιράνουμε πως οι αγωνιστικές διαθέσεις είναι αρκετά υψηλές σε αντιδιαστολή με το κλιμα ηττοπάθειας και ενσωμάτωσης που καλλιεργούν η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της. Αφού οι διαθέσεις όμως είναι υψηλές γιατί το κίνημα δεν έχει κερδίσει, ανατρέποντας το μνημόνιο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα για εμάς είναι πρωταρχικής σημασίας καθώς δεν θεωρούμε πως τα κινήματα είναι εκ των προταίρων καταδικασμένα να χάσουν αλλά όπως δείχνει και η πρόσφατη ιστορική εμπειρία (φοιτητικό κίνημα 06/07, απεργία πείνας μεταναστών, ενάντια σε απολύσεις στις εκδόσεις Αγρα και την Banquet κ.α.) μπορούν να πετυχαίνουν νίκες και ανατροπές. Βασικός λόγος για την αδυναμία  του εργατικού κινήματος να πετύχει νίκες είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που στην πραγματικότητα ειναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στο εσωτερικό του κινήματος . Η στάση της ηγεσίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όλο αυτό το διάστημα ήταν ξεκάθαρα απεργοσπαστική αφού σε σύγκριση με τις επιθυμίες της βασης δεν κύρηξε απεργίες διαρκείας , αποπροσανατόλισε τους εργαζόμενους μιλώντας για πιο ήπια μνημόνια και όχι για ανατροπή και τελος , με την γραφειοκρατική λογική της δεν έδωσε το δικαίωμα στη βαση το δικαίωμα, να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων .
    Το ξεπέρασμα της ξεπουλημένης ηγεσίας των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας είναι λοιπόν επιτακτική. Εμείς θεωρούμε πως η απάντηση που δίνεται από την επίσημη αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να οδηγήσει σε νίκες αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βασίζεται πάνω σε αναλύσεις που έχουν στο κέντρο τους την ηττοπάθεια. Το ΚΚΕ από τη μία θεωρεί ότι αφού οι αγώνες στο σήμερα δεν μπορούν να κερδίσουν ο μόνος δρόμος είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ -με καταστροφικές επιλογές για το κίνημα όπως ξεχωριστές πορείες, συκοφάντηση αγωνιστών κ.α- . Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μια πολιτική ενσωμάτωσης στηρίζοντας την ΠΑΣΚΕ σε μια σειρά σωματείων, μιλόντας για ανθρώπινο καπιταλισμό κτλ. Για εμάς για να υπάρξουν νίκες θα πρέπει να κλιμακωθεί τόσο πολιτικά όσο και κινηματικά η μάχη. Η άμεση κήρυξη απεργιών στην κατεύθυνση γενικής απεργίας διαρκειας αποτελεί βασικό στόχο καθώς, και η ακόμα πιο πλατιά συμμετοχή στις απεργίες και η μαζικοποίηση των πορειών. Επίσης η ενοποίηση των επιμέρους αντιστάσεων στη βάση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων πρέπει να γίνει άμεση πρωτεραιότητα καθώς και η σύνδεση του αγώνα της νεολαίας με αυτόν των εργαζομένων. Θέλουμε ένα κίνημα που θα συγκροτήται στη βάση της αυτοργάνωσης των ίδιων των από τα κάτω σε σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τέλος ζωτικής σημασίας ζήτημα αποτελεί ο εξοπλισμός του κινήματος με τα πολιτικά στοιχεία και αιτήματα εκείνα που θα του δώσουν νικηφόρα προοπτική. Βασικό ζήτημα αποτελεί η άρνηση της αποπληρωμής του χρέους από τους εργαζόμενους, αφού άλλοι το δημιούργησαν πλουτίζοντας στις πλάτες των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Επίσης η στοχοποίηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ-ΔΝΤ ως πολιτικά υπεύθυνους για την εξαθλίωση του λαού αλλά και η βαθιά συνειδητοποίηση του ότι θα πρέπει ο αγώνας μας να είναι ανυποχώρητος και μέχρι τέλους, ενάντια στην επίθεση αλλά και στην κατεύθυνση ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι των κερδών των επιχειρήσεων.
Η σύγκρουση είναι αναγκαία αν θέλουμε να μιλάμε  για ένα καλύτερο μέλλον. Ένας διαφορετικός δρόμος είναι εφικτός...

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ!!!



 Συσπείρωση, γιατί είμαστε ένα σχήμα που απευθύνεται στον κοινωνικό χώρο του ΠΑ.ΠΕΙ. με σκοπό να συσπειρώσει το κινηματικό δυναμικό του φοιτητικού συλλόγου μέσα από  ένα ανοιχτό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας που εμπλέκει τις φοιτητικές μάζες στην παραγωγή της πολιτικής γραμμής. Επειδή ακριβώς κάθε κοινωνικός χώρος έχει τις ιδιαιτερότητες του, εμείς ως Σ.Α.Φ.  παλεύουμε στη βάση των ειδικών αντιφάσεων που ξεδιπλώνονται στην σχολή, εκφράζοντας μέσα από τη συλλογική ριζοσπαστική δράση τα συμφέροντα και τις ανάγκες του φοιτητικού σώματος.
 Αριστερών, γιατί παλεύουμε για τη δημιουργία ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που μπορεί να αποτελέσει πυροδότη ευρύτερων λαϊκών αντιστάσεων μέσα από ανοιχτές συλλογικές διαδικασίες. Με γενικές συνελεύσεις που λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, με καταλήψεις και με διαδηλώσεις, κόντρα στη λογική του ατομικού δρόμου και των ατομικών πρακτικών. Διαχωριζόμαστε από την αριστερά της απλής διαμαρτυρίας και παλεύουμε για μια άλλη αριστερά, η οποία μέσα από ένα μάχιμο και ριζοσπαστικό κίνημα θα εμποδίσει οποιαδήποτε προσπάθεια εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και άρσης λαϊκών κεκτημένων.
Φοιτητών, γιατί αναγνωρίζοντας, όπως αναφέρθηκε, τα συμφέροντα και τις ανάγκες των φοιτητών ανά κοινωνικό χώρο παλεύουμε για την άμεση και υλική υπεράσπισή τους στο επίπεδο της σχολής. Επειδή βέβαια δε ζούμε σε μια γυάλα και όλα πηγάζουν από ευρύτερες διεργασίες σε επίπεδο κοινωνίας, απαραίτητη είναι  και η παρέμβαση σε γενικότερα ζητήματα, αντιλαμβανόμενοι  τους φοιτητές  ως μελλοντικούς εργαζόμενους.
     Ε.Α.Α.Κ. :. Γιατί είναι ανεξάρτητη από το κράτος ,το καθηγητικό κατεστημένο και τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης και είναι  αυτοτελή καθώς διατηρούν την ανεξαρτησία  των πολιτικών τους διαδικασιών, της παρέμβασης και του πολιτικού τους στίγματος, χωρίς την επιβολή ενός κομματικού φορέα. Γιατί είναι ένα μόρφωμα που αποτελείται από το άθροισμα του συνόλου των σχημάτων ανά κοινωνικούς χώρους και συντονίζεται μέσα από πανελλαδικές διαδικασίες. Διαδικασίες όπου στόχος είναι ένας γόνιμος πολιτικός διάλογος μεταξύ των σχημάτων στη βάση των συμπερασμάτων που εξάγονται μέσα στην καθημερινή πολιτική διαπάλη και παρέμβαση εντός των συλλόγων. Ως Ε.Α.Α.Κ. δεν είμαστε ούτε η νεολαία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις σχολές, ούτε όμως απλώς ριζοσπαστικοί πυρήνες διεκδίκησης στα στενά όρια μιας σχολής. Στόχος μας είναι να δημιουργούμε τους όρους ανά φοιτητικό σύλλογο για την ενοποίηση της πάλης της νεολαίας ώστε τελικά η νεολαία να αποτελεί έναν παράγοντα διεμβολισμού του κεντρικού πολιτικού σκηνικού, κοινωνική κατηγορία που επάγει αστάθεια στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τις πολιτικές και κοινωνικές τους συμμαχίες.

Είναι μια κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και  την αριστερά. Έχουμε το ιστορικό καθήκον να συμβάλλουμε στο να παίξει η νεολαία ένα κομβικό ρόλο στην ιστορία, αυτό του πυροδότη λαϊκών αγώνων.  Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να δώσουμε τη μάχη του φοιτητικού κινήματος με αποφασιστικότητα. Με την πολιτική κληρονομιά της νεολαίας από τη Μεταπολίτευση και ύστερα και την αμφισβήτηση της επίσημης πολιτικής και του δρόμου της υποταγής, οι μεγάλοι αγώνες της δεκαετίας του 80΄και του 90΄, το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 μας διδάσκουν και στο σήμερα.  Σήμερα παρά ποτέ, καλούμαστε να επιλέξουμε ποιο δρόμο θα τραβήξουμε. Ας είναι αυτός της νίκης, της ρήξης και των ανυποχώρητων αγώνων που πάντοτε προχωρούν την άμαξα της ιστορίας ένα βήμα παραπέρα...